W specjalnie przygotowanych wolierach znajduje się 15 osobników popielicy. Mają tam zapewnione schronienie i jedzenie. Przez najbliższe tygodnie będą się przystosowywać w takich kontrolowanych warunkach. Ta niewielka populacja pochodzi z Kozienickiego Parku Krajobrazowego. W najbliższych latach planowane jest wypuszczenie kolejnych osobników.

– Tu mi będzie dobrze. Klika z nich już jest gotowych do hibernacji. Pozostałe muszą jeszcze trochę podjeść, a tu mają co. Buki mocno sypią nasionami. Popielice chętnie poczęstują się  bukwią – mówi prof. UAM dr hab. Mirosław Jurczyszyn.  – Teraz nie powinno się ich niepokoić. Muszą się przyzwyczaić do nowego miejsca, dlatego znajdują się w wolierach. Jak już będą gotowe - wypuścimy je, żeby mogły znaleźć sobie miejsce na zimowanie – dodaje.

fot. Rafał Śniegocki

Jak  wyglądają i gdzie występują popielice?

Popielica szara (Glis gils) to niewielki gryzoń z rodziny popielicowatych (Gliridae). W ich wyglądzie największą uwagę przyciągają ciemne, duże i błyszczące oczy oraz również spore i ruchliwe uszy. Szare futerko na grzebiecie, wyraźnie kontrastuje z białym brzuchem. Ogon jest szary i puszysty.

Popielice występują w starszych lasach liściastych i mieszanych o pełnym zwarciu koron. Stykające się korony drzew umożliwiają im swobodne przemieszczanie. Najczęściej spotykane są w drzewostanach bukowych lub z domieszką starych buków. Takie drzewostany zapewniają bazę pokarmową oraz kryjówki.

Co jedzą?

Głównie owoce i nasiona drzew. Chętnie jedzą miękkie owoce: jabłka, gruszki, czereśnie ale też nasiona drzew leśnych: bukiew, żołędzie, orzechy laskowe, owoce grabu. Choć pokarm zwierzęcy stanowi niewielki udział w ich diecie zjada również bezkręgowce i jaja ptaków. Popielice podczas żerowania wydają bardzo charakterystyczne głosy, nie do pomylenia z głosami innych gatunków zwierząt. Przypominają one gardłowe kwiknięcia lub chrząknięcia. Najłatwiej usłyszeć je w drugiej połowie sierpnia, zwłaszcza wtedy gdy mają dostatecznie dużo pokarmu.

Czy łatwo je spotkać?

Specyficzna biologia gatunku powoduje, że czasami trudno je zauważyć w naturalnym środowisku. Popielice są aktywne nocą, dzień przesypiają w kryjówkach. Są szybkie i zwinne, biegają po nawet bardzo cienkich gałązkach wysoko w koronach drzew. Bardzo rzadko schodzą na ziemię, zazwyczaj tylko przed poszukiwaniem miejsca do zimowego snu.

Gdzie śpią popielice?

Na czas hibernacji schodzą z drzew na ziemie i zakopują się w niej na głębokość 30-50 centymetrów. Śpią zwinięte w kłębek, przykryte ogonem. Popielice są śpiochami, przesypiają całą zimę bez przebudzenia. To jak długo śpią zależy od obfitości pożywienia. Jeśli dominujący gatunek drzewa (buk, dąb lub grab) nie owocuje popielice budzą się później, bo dopiero na początku czerwca i praktycznie nie przystępują do rozrodu. Wcześniej za to idą spać, bo już we wrześniu.

Jak wygląda ich „letni dom”?

Po hibernacji popielice przenoszą się do ptasich budek lub dziupli, które wyścielają świeżymi liśćmi. W środku lata na świat przychodzą młode. Są bezradne, nagie i ważą zaledwie 1-2 gramy. Jest ich zwykle 4 - 5. Samica wychowuje je bez pomocy samca. Młode popielice szybko rosną i już po około miesiącu opuszczają gniazdo.

Popielica jest objęta w Polsce ochroną ścisłą jako gatunek wymagający czynnej ochrony (Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną, Dz. U. nr 220, poz. 2237).